من و اون درخت پیر

من بودم یه برگ خشک

روی یک درخت پیر

که شده خسته و سیر.

اون درخته خسته بود

من بیچاره اسیر

یاباید می افتادم  می مردم و

یا که می شدم یه اسیر.

من دیگه تنها بودم

دیگه وا مونده بودم

نه امید واسه اون

نه رحمی واسه من

من واون خسته بودیم

شایدم تشنه بودیم

تشنه ی مهربونی

تشنه ی یه دست خوب

که ما رو لمس کنه

که به ما خوبی کنه

من که یک برگ بودم

تشنه محبت و خوبی بودم

ببین آدما چین ؟

اگه آدما خوبن !

پس چرا از هم دیگه فرارین ؟

چرا از شادیاشون به هم می گن

غماشون رو می خورن قورتش می دن

به همدیگه هم نمی گن

چرا آدما فقط توی شادی با همن ؟

موقع غم که می شه دور و ور خیلی کمن

از خودت بپرس چرا ؟

غم من برای من

غم تو برای تو

شادیامون با هم

نگو تقصیر زمونست

دلا دیگه سنگ شده

زندگی زورکی و بدون رنگ قشنگ شده

قدیما زندگی بود

خودشم به رنگ آب

سالم و آبی و صاف

حالا هم زندگی هست

اما بی رنگه و سرد

هنوز هم امید هست 

خوبی و مهربونی هست

پس بیا یید زندگی رو رنگ گذشته ها کنیم .